Fietsen door een winters Nationaal Park Weerribben-Wieden

Naar Nationaal Park Weerribben-Wieden ga je niet alleen om te genieten van het schitterende landschap, maar ook om even te buurten bij de rietsnijders. Generaties lang onderhouden zij dit unieke cultuurlandschap. “Ik ben hiermee opgegroeid,” vertelt Johan. We volgen hun sporen, letterlijk én figuurlijk, op een route vol natuur, stilte, cultuurhistorie en persoonlijke verhalen.

Water, wind en een tjasker

Bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer in Ossenzijl start onze fietstocht. Water is hier overal: in sloten, vaarten, meren en moerassen. Bij het kanaal Steenwijk-Ossenzijl glinstert het ochtendlicht op het wateroppervlak. We passeren een tjasker – zo’n ouderwets molentje dat water het trilveen inpompt. De eerste kilometers geven meteen prijs wat deze streek zo bijzonder maakt: rust, ruimte, en het gevoel ver terug in de tijd te zijn gestapt.

Tussen riet en roofvogels

We fietsen door een decor van rietvelden, veenmosrietlanden en petgaten. In de verte stijgt een visarend op, net voordat we de camera konden pakken. Een bruggetje over, dan weer een bosje in, en weer terug naar het vertrouwde kanaal. Een bootje met rietsnijders pruttelt voorbij. Langs de oude huisjes van het gehucht Wetering  fietsen we opeens een wel heel opvallend gehucht binnen: ‘Nederland’ 

Rietsnijders aan het werk

In de verte zoemen maaimachines. We stappen af bij Jan Peter de Dood en zijn zoon Johan. Ze binden lange stengels riet tot bundels. “Wij zijn rietsnijders én rietdekkers,” legt Johan uit. Het ambacht zit al zeven generaties in de familie. En het moet wel met liefde gedaan worden: “Zelfs als het min twintig voelt, zijn we hier buiten,” zegt Jan Peter. “Dan zoeken we de luwte op.”

Ze laten ons voelen hoe het riet – lang, vet en soepel – aanvoelt. “Goed riet ademt,” zegt Johan. “Je moet het losjes binden, anders kan het niet drogen en gaat het rotten.” Zijn zoontje Joey, vijf jaar oud, helpt al een beetje mee. De toekomst van dit ambacht lijkt verzekerd.

Stiltehut en spotmoment

Voor we verder fietsen, klimmen we een vogelobservatiehut in. Twee spotters tuurden al uren. “Hier zat-ie,” fluistert één van hen, terwijl hij ons een foto van de visarend laat zien. De stilte is hier oorverdovend. We blijven nog even zitten, turen, en vervolgen onze route door de stilte van het riet.

Kalenberg & Kloosterkooi

Een smal pad leidt ons naar Kalenberg, een dorp dat zomers bruist van de bootjes, maar nu in alle rust gehuld is. Het kerkje is omgebouwd tot pleisterplaats. Wie hier het bruggetje oversteekt en het bos induikt, komt uit bij de eendenkooi Kloosterkooi. Een uniek stukje natuurbeheergeschiedenis.

Met nog een aantal prachtige kilometers langs de Kalenbergergracht naderen we het einde van de fietstocht. Het water kabbelt, een bootje pruttelt, vogels fluiten. Het riet ruist. De Weerribben laten je niet meer los.

Ontdek meer langs de route

Tijdens je wandeling zijn deze plekken perfect om even te pauzeren, te genieten of te overnachten.