Wie Veere voor het eerst bezoekt, zal verbaasd om zich heen kijken. Is dit de stád Veere? Zo klein als een dorp ben je er in een kwartiertje doorheen gestapt. De grootsheid van Veere heeft niets te maken met de grootte van de plaats, maar alles met de strategische ligging en haar rijke handelsverleden. Ook de omringende kreken en het Veerse Bos hebben hun eigen verhaal.
Op een mooie, vroege ochtend parkeer ik mijn auto aan de Kanaalweg Westzijde in Veere. Aan de rand van de grote parkeerplaats vind ik een informatiebord met daarop een wandelroute over de stadswallen. Daarachter doemt de Grote Kerk van Veere op, die ik nu nog even links laat liggen. Ik volg eerst het verhoogde pad richting het Veerse Meer en de vestingwerken. Het is nog vroeg, de zon komt net op en mistflarden hangen boven het water. Een prachtig begin van deze wandeling. Wat meteen opvalt als ik Veere binnenwandel, zijn de monumentale panden. Hoewel Veere een dorp is, heeft het een stadse uitstraling. Dit heeft alles te maken met de handel die hier grootse rijkdom bracht.
Walvissenstrijd
Het is nu moeilijk voor te stellen, maar in de zestiende en achttiende eeuw was Veere een levendige haven waar veel handel plaatsvond. En niet alleen met Schotland. Veere sloot ook een overeenkomst met de Noordse Compagnie voor de walvisjacht, waarbij het vooral om de traanolie ging die nodig was om de lantaarns in de stad te doen branden. In de zeventiende eeuw vertrokken schepen vanuit Veere naar Spitsbergen om op walvissen te jagen. Een gevaarlijke onderneming, die walvisvaarders destijds het aanzien van echte helden gaf. De Zeeuwen bezaten in die tijd zelfs hun eigen traankokerijen en -ovens op Spitsbergen. Wanneer ik langs de Campveerse Toren wandel, valt een eeuwenoude walviskaak aan de muur op. Een stille getuige van de walvissenstrijd.
